We gingen voor controle bij het oogcentrum met dochterlief.
Dat was niet zo'n leuk bezoek.
Zoals ze het nu meten is dochterlief inmiddels echt slechtziend. Dat is raar, want het is niet vanuit het letsel te verklaren.
Nou had mevrouw niet zoveel zin in de metingen, dus waar ze kon saboteren, saboteerde ze het geheel. Tel je daarbij de stand van haar ogen en haar gesloten oogleden op, dan kun je stellen dat de meting wellicht niet zo betrouwbaar is.
Maar toch.
Ik schrok enorm.
Mijn eerste en aller- allergrootste angst is dat er weer wat terug groeit in haar koppetje (en dat ik haar mogelijk alsnog verlies). Dus direct contact met de revalidatiearts opgenomen en die gaat proberen wat vaart achter haar MRI te zetten.
Dat er wat terug groeit, is wel mogelijk, maar de kans daarop is heel klein, om maar niet te zeggen vrijwel nul (zoals ons is verteld). En logisch beredenerend lijkt het ook niet aannemelijk; op andere fronten blijft ze vooruit gaan en is er geen uitval zichtbaar.
Moeilijk te omvatten was mijn gevoel bij dit bericht.
In één klap was ik weer helemaal terug op de IC.
En man o man, dat was bijzonder naar.
Het duurde enkele uren en ik kreeg het met mijn logisch denken niet weg.
Angstig zijn is zo verschrikkelijk verlammend.
Net als toen liep ik wezenloos in de supermarkt voor onze boodschappen. Alsof de supermarkt een zorgeloos parallel universum betrof wat ik goed ken, maar waar ik niet meer thuis hoor.
Thuis aangekomen viel ik direct voor anderhalf uur in diepe slaap.
De angst was getemperd bij het wakker worden.
Met mijn benen weer op de aarde zag ik mijn meisje weer echt.
Lekker in haar stoel, smullen van patatjes, voor de buis, het weekend inluidend.
En dát is natuurlijk helemaal anders.
Ze is er gewoon.
We gaan een intensieve tijd tegemoet, met artsbezoeken, MRI en intensieve revalidatie.
Maar wel allemaal met háár.
En als zij besluit het er niet mee eens te zijn en gewoon niet mee wil werken,
en als zij ons houdt aan beloftes (stickers, lekkers), terwijl ze haar deel van de deal maar minimaal heeft ingelost.
en als zij een uur lang alleen maar piepende geluidjes maakt en buiten de spreekkamer haar kwek open trekt en de eerste 2 uur niet meer stopt met praten,
dan hebben we daar gewoon mee te dealen.
Dat is het allergrootste verschil met toen op de IC.
We doen het allemaal mét haar.
Dat is het beste verschil wat we ons maar wensen kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten